Język 

Aktualności  | Medziugorje  | Orędzia  | Artykuły  | Videos[EN]  | Galeria[EN] | Mapa strony  | O ...[EN]

www.medjugorje.ws » Text version » Artykuły a Nowośći » Objawienie "Osobiste" i Medjugorje

Objawienie "Osobiste" i Medjugorje

Other languages: English, Deutsch, Français, Hrvatski, Italiano, Polski
Content of the article
  1. Objawienie "Osobiste" i Medjugorje
  2. Ukazania i Widzenia Medjugorskie
  3. Cuda
  4. Zdanie Koscioa na Temat Wydarzen Medjugorskich

Objawienie "Osobiste" i Medjugorje

W teologii długo juź zadomowione jest pojęcie objawienia "osobistego". Jego przeciwieñstwem jest objawienie powszechne. Mianowicie, objawieniem powszechnym byłoby to objawienie, które dane jest w Biblii, a osobistym - dane poza Biblią. Wobec tego bardziej usprawiedliwionym byłoby mówienie o objawieniu biblijnym i pozabiblijnym. Nie ma źadnego powodu przyznawanie objawieniu biblijnemu większej chwały i znaczenia niź objawieniu pozabiblijnemu. Jeźeli obydwa s prawdziwe, obydwa pochodzą od Boga, wobec tego obydwa są pochodzenia Boskiego i mają tą sam wartość. Jedno i drugie Bóg przeznacza ludziom i chce, aby jedno i drugie było przyjęte przez ludzi. W przeciwnym wypadku nie byłoby powodu, aby Bóg mówił. Gdyby istniała między nimi jakaś uzasadniona róźnica nigdy nie znaczyłoby to obowiązywanie jednego i nieobowizywanie drugiego. Obydwa są obowiązujące. Obowiązują kaźdego do kogo dotarły i kto otrzymał wystarczający powód i moralną pewność ich autentyczności.

Objawienie zawarte w Biblii nazywa się "kanon" - zasada wiary. Słuźy on w pewnym sensie określaniu autentyczności kaźdego innego objawienia. Po pierwsze - wszystko co przeczy temu objawieniu byłoby nieprawdziwe albo fałszywe. Objawienie biblijne daje wobec tego gwarancję pewności - negując - źe objawienie przeczące jest fałszywe. Poza tym prawdziwość objawienia biblijnego gwarantuje nauczycielstwo kościelne, któremu Jezus dał Ducha Swiętego aby objawienie to czuwało wiernie i nieomylnie tłumaczyło. W stosunku do objawienia pozabiblijnego Nauczycielstwo nie posiada tej moźliwości bezpośrednio, lecz pośrednio. Znaczy to, źe jeźeli ustanowiłoby ono źe objawienie pozabiblijne przeczy objawieniu biblijnemu byłoby pewne, źe nie jest pochodzenia boskiego. Poniewaź - "Ale choć byśmy nawet my albo anioł z nieba zwiastował wam ewangelię odmienną od tej, któr myśmy wam zwiastowali, niech będzie przeklęty!" (Gal. 1, 8). Innymi słowy, gdyby nauczycielstwo kościelne nawet potwierdzało jakoś objawienie pozabiblijne, samym tym człowiek nie byłby zobowiązany przyjć je za autentyczne. Jeźeli ma jakieś powody ku temu - moźe je przyjąć fide divina. Ale jeźeli nie ma, moźe je albo odrzucić, albo w nie wątpić. W tym wypadku człowiek nie jest nim zobowiązany fide catholica.

Dzieje Kościoła świadczą, źe zawsze były w nich obecne objawienia pozabiblijne. Ich struktura czy forma jest taka sama jak objawieñ biblijnych i zawsze związane są z ukazaniami czy widzeniami. Zwykle ukazywał się Jezus, aniołowie i święci - w ostatnich czasach najczęściej Błogosławiona Dziewica Maria.

Z widzeniami związane są usłyszenia (auditiones). Potwierdzaj to i najnowsze ukazania Matki Boskiej w La Salette, Lourdes, Fatymie i Medjugorju. Widzący - poza tym, źe widzą Matkę Boską - słyszą i Jej orędzia, które zwykle wzywaj do nawrócenia, modlitwy - szczególnie róźañca i do pokory. W ten sposób bardziej ukierunkowują na obnowienie i rozkwit źycia kościelnego, niź na dawanie jakiejś nowej prawdy wiary.

Bogu nikt nie moźe zamknąć ust. Nie zakoñczył On ani swojej rozmowy z ludŻmi, ani swoich objawieñ. Trwa to nadal na rozmaite sposoby i w Kościele i w świecie. W szerszym znaczeniu mowa Boźa ma formę widzenia, albo przynajmniej nikt nie moźe temu zaprzeczyć. Dlatego objawienia pozabiblijne są nie tylko moźliwe, ale i rzeczywiste. Duch Boźy, którego Chrystus posłał Kościołowi, stale przypomina mu słowa Jezusowe i wprowadza go we wszelką prawdę (Jan 16, 1ł). Nie czyni On tego tylko za pośrednictwem hierarchii, ale i poprzez charyzmaty i ich nosicieli, poniewaź Kościół jest nie tylko hierarchiczny ale i charyzmatyczny. Dlatego nie Duch Swięty zwizany jest z hierarchią, lecz ona z Nim. Jest On wolny i leci gdzie zechce. Motywuje On Kościół i prowadzi go przy pomocy charyzmatyków. Ani hierarchia ani charyzmatycy nie mogą przywłaszczać sobie prawa wyłczności na mówienie i postępowanie w imię Ducha Swiętego. Ich słuźby pochodz od jednego Ducha i muszą współgrać ze sobą. Dlatego ani hierarchia, ani Kościół nie mogą być zarozumiałe i obojętne wobec widzeñ, ukazañ i objawieñ. Hierarchia nie tylko nie moźe ich odrzucić, czy tylko znosić, lecz musi je akceptować i pielęgnować. W przeciwnym wypadku odrzucałaby samego Ducha.

Widzenie i objawienia zaliczają się do charyzmy proroczej, bez której nie moźe być Kościoła i to nie dlatego, źeby po objawieniu biblijnym potrzebne było jakieś nowe nauczanie czy nowa prawda, ale dlatego, źe potrzebne jest nowe światło, lepsze zrozumienie tego samego nauczania czy prawdy, a szczególnie dlatego, źe działaniu ludzkiemu potrzebny jest nowy kierunek i rozmach.

Krytyczny stosunek do objawienia pozabiblijnego wyraźany jest w mniejszym lub większym stopniu w cigu całych dziejów. Z pocztkiem Nowej Ery powstają obszerniejsze i liczniejsze o nich rozprawy. Według tych rozpraw najlepszym dowodem autentyczności objawienia pozabiblijnego i widzenia jest ich zgodność z objawieniem biblijnym. Jeźeli stwierdzono to, to na korzyść objawienia pozabiblijnego w duźym stopniu przemawia jego treść, przekraczająca zdolności pojmowania osoby widzącej. Wiarygodność tego objawienia wzmacnia jej świętość osobista i stan łaski, chociaź nie są niezbędne. Ani wielkie braki moralne nie są w zasadzie przeszkodą dla autentyczności objawienia. Do wiarygodności prawdy w sposób pozytywny przyczynia się odwaga osobista osoby widzącej. Przy tym jakieś znaczenie mają równieź okoliczności towarzyszące objawieniu, chociaź towarzyszące temu omyłki niekoniecznie uwaźa się za coś negatywnego. Do tych cech wewnętrznych naleźy dodać i cechy zewnętrzne: cud i akceptacja Kościoła. Przeciwko autentyczności widzenia przemawia zajmowanie się jakimiś podejrzanymi zagadnieniami i polityką. Widzenia słuź Królestwu Boźemu, a nie ciekawości i jakiemuś całkiem ziemskiemu celowi.

Objawienia pozabiblijne nie dają przewaźnie jakichś nowych prawd, lecz moźe tylko lepsze zrozumienie objawionych biblijnie prawd i na pewno źądanie lepszego i szybszego zastosowania objawienia biblijnego na połoźenie Kościoła lub poszczególnych w nim grup. Chcą głównie zachęcić ludzi do wiary i nawrócenia i w ten sposób doprowadzić do ich zbawienia. Są one bardziej wymogiem i zachętą, niź twierdzeniem. Celem ich jest skierowanie ludzi ku Bogu. Mówi o tym w tym sensie św. Tomasz z Akwinu: "Kiedy nie będzie objawieñ, naród będzie bez przywództwa" (II-II. q. 174 a. 6). Dlatego w dziejach Kościoła byli prorocy, którzy co prawda nie zwiastowali jakiegoś nowego nauczania, ale kierowali działaniem ludzkim. Ten sam św. Tomasz z Akwinu podkreśla: "Objawienie daje się na korzyść Kościoła"(II-II q. 172 a. 4). Wzywa ono do bardziej chrześcijañskiego źycia i zwraca uwagę na istotniejsze potrzeby i środki. Jest ono odpowiedzią Nieba na określone kwestie dziejowe i pomaga w tym bardziej, niź nie wiem jakie wysiłki intelektualne i teologiczne.

Poniewaź objawienia pozabiblijne są nadzwyczajne i rzucające sią w oczy, zwykle zajmują więcej uwagi niź przyjęte głoszenie prawd biblijnych i dyrektyw Kościoła oraz działają jak "terapia szokowa". Wiadomo, źe ukazania w Lourdes, Fatymie i Medjugorju wzmocniły poboźność i pobudziły źycie duchowe w całym świecie. Przyczyniły się w wielkim stopniu do oźywienia instytucji spowiedzi i szanowania Eucharystii.

Zbyt wielkie nagłaszanie objawienia pozabiblijnego w miejsce Ewangelii nie byłoby zdrowe i normalne. Pierwszeñstwo ma objawienie biblijne, ale i pozabiblijnego nie moźna odrzucić po prostu dlatego, źe pochodzi ono od Boga i za jego pośrednictwem Bóg chce przekazać coś człowiekowi. Dlatego i tu i wszędzie obowiązuje Słowo Boźe.

 


 

PC version: Stronu | Medjugorje | Objawienia  | Orędzia  | Artykułi  | Galeria[EN]  | Medjugorje Videos[EN]